یک بزرگنمایی بیخود از یک اتفاق معمولی!

آدمایی که چشمای بینایی دارن، کسایی که وقتی دارن راه میرن اطرافشون رو نگاه میکنن و میبینن، منطقا نباید آدمای دوست‎داشتنی‎ای باشن! دقیقا نمیدونم این آدما awkward moment های زیادی دارن، یا awkward moment های زیادی برای بقیه ایجاد میکنن؛ بستگی به روحیه‎شون داره! ((:

تصور کنین این آدم وقتی تو خیابون راه میره با یکی چشم تو چشم میشه که دستش تو دماغشه، یا یکی دیگه که داره آدامس میچسبونه به دیوار، آشغال میریزه رو زمین (البته تو مناطق با فرهنگ‎تر!) و... تا اینجا فقط لحظات awkwardیه که وقتی رد میشه جنبه‎ی طنز پیدا میکنه!

حالا فرض کنین آدمایی که این در لحظات awkward باشون چشم تو چشم میشه؛ آشنا باشن هممم.. نمیدونم ولی تنها چیزی که این وسط شکل میگیره یه دیالوگ نامرئی دوطرفه‎س که شایدم تا مدت‎ها ادامه پیدا کنه! خب تجربه همیشه نشون داده پرروئی در این مواقع کار رو برای هر دو طرف آسون‎تر میکنه!

حالا صرفه نظر از این، بعضی آدما گوششون این ویژگی رو داره، یعنی در لحظات awkwardی پیشت حاضر میشن، تو براشون از هزارتا حرفای نگفته میگی و یهو (از حالت مستی در میای) و باهاشون چشم تو چشم میشی..!

پ.ن: این متن، هیچ مقدمه و نتیجه‎ای نداشت؛ کاملا الکی به ذهنم رسید :دی